Otto Frank en de film 'The Diary of Anne Frank'

In het contract met Uitgeverij Contact (1946) over de publicatie van het dagboek had Otto Frank expliciet opgenomen dat hij de vertaal- en filmrechten van het dagboek behield.^[1]

De Amerikaanse schrijver/journalist Meyer Levin wass na lezing van het dagboek in de Franse vertaling (september 1950) overtuigd van de mogelijkheden voor een toneel- en/of een filmbewerking van het dagboek.^[2] Otto Frank daarentegen was hiervan niet zo zeker:

' As far as the film is concerned I am a layman and cannot imagine a good solution to bring out the thoughts and ideas. I am afraid that the exciting and thrilling actions would prevail, to please the public. But if you see it in another way just go on and I shall not interfere. It even would be possible to film the original place and I would try my best to overwin my inner feelings.'^[3]

Met toestemming van Otto Frank probeerde Meyer Levin tevergeefs contacten te leggen met filmproducenten.^[4] Pas na het succes van het dagboek in de Verenigde Staten toonden theater- en filmproducenten belangstelling. Zo kreeg de Amerikaanse uitgever Doubleday volgens Otto Frank dagelijks verzoeken voor verfilming, radio- en televisie-bewerkingen.^[5]Otto Frank zag meer in een verfilming onafhankelijk van het toneelstuk en dacht niet ' that Hollywood would be the right sphere.' ^[6]

Toen Cheryl Crawford zich dreigde terug te trekken als producente van het toneelstuk en voordat er een overeenkomst was met producent Kermit Bloomgarden, overwoog Otto Frank even om de toneelbewerking te stoppen en te starten met onderhandelingen over verfilming, waarvoor wel voldoende belangstelling bestond.^[7]

Maar als toen het verschijnen van de Italiaanse vertaling in de zomer van 1954 Italiaanse producenten en regisseurs interesse toonden voor de verfilming, besloot Otto Frank dat hij dat, zolang er geen toneelstuk was, toch te voorbarig vond. ^[8]

Later kwam Otto Frank met producent Kermit Bloomgarden en de Hacketts, de schrijvers van het toneelstuk overeen niet met derden over filmrechten te onderhandelen vóór de première van het toneelstuk op 5 oktober 1955 op Broadway in New York.^[9] Na de try-outs in Philadelphia en de première waren er onderhandelingen met verschillende filmmaatschappijen.^[10]

Op 30 april 1957 sloten Otto Frank en de Hacketts een contract met Twentieth Century Fox voor verfilming op basis van de Engelse en Amerikaanse editie van het dagboek in de vertaling van Barbara Mooyaart.^[11] Op 18 maart 1959 was de Amerikaanse première van de film The Diary of Anne Frank, geregisseerd door George Stevens. De Nederlandse première volgde op 16 april 1959.^[12]

De zus van Auguste van Pels, Greta Goldsmith, reageerde boos op de film:

'Ich hoerte schon durch Anni v. Pels, durch Ida und mehrere andere Familiemitglieder von der wenig sympathischen Rolle, die „Schwager Hermann“ drin spielte. (…) ich war entzetst, dass Sie so etwas erlaubt haben, dass Sie werter Otto Frank sich nicht dagegen gewehrt haben. (…) (aber musste man eine „Streicherfigur“ wählen????) – und somit einem Menschen, der schon durch seinen fuertlichen Tod im Konzentrtionslager so bestraft worden ist, derartig verunglimpfen??????? '

Greta Goldschmith stelde in diezelfde brief voor dat Otto Frank in het Duitse emigrantentijdschrift Aufbau een eerherstel voor haar zwager Hermann van Pels zou publiceren.^[13] Er zijn geen bronnen bekend waaruit blijkt dat dit ook is gebeurd.

Na het zien van de Nederlandse première - met ontvangst door koningin Juliana - schreven Miep Gies, Bep van Wijk-Voskuijl en Joke Kleiman (inmiddels weduwe van Johannes Kleiman) hun bevindingen aan Otto. ^[14]