Peter van Pels en zijn ouders

Auguste van Pels–Röttgen en Hermann van Pels habben één zoon: Peter, geboren op 8 november 1926  in Osnabrück te Duitsland.^[1] Hij was enigst kind.

Een belangrijke bron over de relatie tussen Peter en zijn ouders is Annes dagboek. Deze bron beperkt zich uiteraard tot de onderduikperiode en is subjectief. Zo laat Anne zich meerdere keren negatief uit over de relatie tussen Peter en zijn ouders.^[2] Desondanks geeft het enig inzicht in de omgang tussen vader, moeder en zoon.

Toen Johannes Kleiman in september 1942 een boek meebracht dat ongeschikt voor de jeugd werdt geacht, mocht Peter dat niet lezen. Het ging om de trilogie Gij Vrouwen..!, Vrouwen in nood en Vrouwenroeping door Helen Zenna Smith, dat in 1938 bij de Arbeiderspers was verschenen. Toen hij het boek uiteindelijk toch te pakken kreeg, gaf zijn moeder toe, terwijl zijn vader voet bij stuk hield.^[3] Later schrijft Anne dat Auguste niet tegen haar man had verteld dat Peter het boek toch las. Toen deze er achter kwam, volgde volgens Anne 'een tik, een klap, een ruk, het boek lag op tafel en Peter zat op de vliering.'^[4]

In een gesprek met Edith Frank omschreef Auguste van Pels haar zoon als 'buitengewoon bescheiden' (evenals overigens haar man en Margot).^[5]

Toen Auguste in mei '44 Peters haar wilde knippen, leidde dat tot een stoeipartijtje dat Anne in haar dagboek uitvoerig beschrijft als 'een nieuw toneeltje om te lachen.'^[6]

Otto Frank liet zich in een in 1977 afgenomen interview erg negatief uit over het ouderschap van het echtpaar Van Pels: 'Peter’s parents were absolutely no good parents for Peter. They hit him and threw him out. Peter didn't have the backing of his parents at all and you see that also in his answers to Anna. To me he said I’ am much more kind to help his nature.' ^[7]