Op 4 augustus 1944 deed een arrestatieteam van Sicherheitspolizei und Sicherheitsdienst, (Sipo-SD) een inval op Prinsengracht 263 en het Achterhuis. Alle acht onderduikers en twee helpers, Johannes Kleiman en Victor Kugler, werden gearresteerd. Het is nooit geheel opgehelderd hoe de SD de onderduikers op het spoor is gekomen.^[1]

We weten weinig over Anne Franks ervaringen tijdens de inval en de arrestatie. Volgens de verklaring van Otto Frank uit 1963 zag hij Anne, Margot en Edith in zijn slaapkamer toen hij vanuit Peters kamer naar beneden kwam.^[2] Ook komt uit deze verklaring naar voren dat Anne en de anderen, na verhoor bij de SD aan het Adama van Scheltemaplein naar het Huis van Bewaring aan de Weteringschans werden gebracht.^[2]

Angst voor arrestatie

We weten weinig over Anne Frank tijdens de inval en de arrestatie, maar door het dagboek weten we wel iets meer over Annes angst voor arrestatie. Die angst beschrijft ze vanaf het begin.

• Na ongeveer drieënhalve week in het Achterhuis schrijft Anne: 'Het benauwt me ook meer dan ik zeggen kan, dat we nooit naar buiten mogen, en ik ben erg bang dat we ontdekt worden en dan de kogel krijgen, dat is natuurlijk een minder prettig vooruitzicht.'^[3]
• Na ongeveer drie maanden: 'Ik was ontzettend bang en dacht ons laatste uurtje had geslagen. Ik zag ons in gedachten al in een consentratiekamp of tegen de muur staan, om de kogel te krijgen.”^[4]
• Na twintig maanden: 'Ik weet dat ik niet veilig ben, ik ben bang voor cellen en concentratiekampen (…)'^[5]
• Door de inbraak in april 1944 komt het gevaar heel dichtbij. Anne schrijft hierover: 'Dit en toen de politie aan de kastdeur rammelde waren mijn bangste ogenblikken, m'n dagboek niet, m'n dagboek alleen samen met mij!'^[6]