Herbert August Frank

Herbert Frank was de jongste broer van Otto Frank.^[1] 

Herbert deed, net als zijn broers Robert en Otto, dienst in de Eerste Wereldoorlog. Hij was ingedeeld bij het 18e legercorps en verliet Frankfurt begin december 1914 richting Luik en diende later bij de 2e compagnie van 149e bewapeningsbataljon van het 5e legercorps aan het Westelijk Front. Volgens zijn achternicht Milly Stanfield was hij toch niet sterk genoeg voor dienst aan het front en kreeg hij een administratieve baan.^[2]

Hij trouwde op 12 april 1922 met de Amerikaanse Hortense Rah Schott (1899-1982). Zij werd geboren in Newport, Arkansas, als dochter van een Duitse zakenman die in 1879 naar de Verenigde Staten was geëmigreerd. Tijdens haar jeugd reisde zij verschillende keren met haar vader naar Europa en woonde op zeker moment in Aken.^[3] Het huwelijk tussen Herbert en Hortense bleef kinderloos en was van korte duur. Zij verliet Herbert in september 1930 en negeerde een gerechtelijk vonnis van 31 maart 1931 dat haar opdroeg terug te keren naar de huwelijkse staat, waarna het huwelijk op 16 augustus 1932 werd ontbonden.^[4] Hortense verhuisde naar Zürich en de familie Frank zag haar nooit meer terug.^[5]

Na de Eerste Wereldoorlog hadden Herbert en Otto  Frank het beheer van de bank van hun vader overgenomen en sinds 1923 was Herbert medevennoot en directeur. In april 1932 werd Herbert gearresteerd wegens een transactie die in strijd was met sinds 1931 geldende bepalingen voor effectenhandel met het buitenland. Toen hij op 14 mei 1932 vrijkwam, vertrok hij naar Parijs. Later die zomer legde hij vanwege zijn geschonden reputatie zijn functie van directeur van het bankiershuis Michael Frank neer.^[6] Toen het proces tegen hem in oktober 1932 werd hervat, verscheen hij niet op de zitting, maar liet de rechtbank via zijn vertegenwoordiger weten dat hij door het lang aanslepen van de zaak materiele en geestelijke schade had geleden. Zijn neef en medeverdachte Arnold Frank werd tot een geldboete veroordeeld.^[7]

Tijdens de oorlog kwam Herbert terecht in het interneringskamp voor Joodse en niet-Joods statenloze vluchtelingen bij het dorpje Gurs, aan de voet van de westelijke Pyreneeën,^[8] maar kennelijk heeft hij daar niet lang gevangen gezeten, want Anne schrijft in haar dagboek dat hij in oktober 1942 al bij de familie Elias in Zwitserland zou zijn opgedoken.^[1] Na de oorlog keerde hij terug naar Parijs, om zich in 1955 defintief weer bij zijn familie in Zwitserland te voegen.^[9]

Bron persoonsgegevens.^[10]