Vera Cohn - Salwitz

Vera Cohn-Salwitz was de dochter van Chaim Alexander Salwitz (Oświęcim/ Auschwitz, 8 oktober 1867) en Rachel Eckstein (New York, 21 februari 1867).^[1] In Berlijn leerde zij Erich Gustav Cohn kennen, met wie ze op 28 mei 1936 trouwde. De op 28 april 1909 in Berlijn geboren Erich werkte na zijn afstuderen als jurist bij het Berlijnse concern van ondernemer en filantroop Jakob Michael. Vanwege het door de nazi's opgelegd antisemitsch beroepsverbod voor Joden week hij in april 1933 uit naar Zuid-Afrika. Daar kon hij echter niet in zijn levensonderhoud voorzien, waardoor hij teruggekeerde naar Berlijn. Bij zijn oude advocatenkantoor kon hij als conciërge aan de slag. Toen ook dat onmogelijk werd, vluchtten hij en Vera illegaal naar Nederland.^[2]

Begin april 1939 verbleven ze in het Vluchtelingenkamp Beneden Heijplaat, Quarantaineweg 1, Rotterdam. Drie weken later, op 24 april 1939, werd Erich overgeplaatst naar het Protestants en Rooms-Katholiek Vluchtelingenoord in Sluis (Zeeuws-Vlaanderen), terwijl Vera op 26 april 1939 vertrok naar het Lloyd hotel aan de Oostelijke Handelskade in Amsterdam, eveneens een opvangcentrum voor vluchtelingen, waar Erich uiteindelijk ook terecht kwam.^[2]

Op 24 juni 1940 werden beiden naar Kamp Westerbork getransporteerd.^[3] Daar werkte Erich zich op tot 'kampoudste'. Alte Kampinsassen waren Duitstalige Joden die elkaar al voor de oorlog in de vluchtelingenkampen hadden ontmoet en daardoor na hun deportatie naar Westerbork bevoorrechte posities verworven. Zij konden hun invloed aanwenden om de namen van sommige medegevangenen van transportlijsten te schrappen of hun bestemming te wijzigen. Zo heeft Erich zichzelf en zijn vrouw Vera en anderen voor transport kunnen behoeden.^[2]

Vera werkte als typiste op het inschrijvingsbureau in Westerbork en daar zou zij de onderduikers uit het Achterhuis hebben ontmoet. In een 1956 afgenomen interview herinnerde zij zich:

"In all, they were a small group, including Mr. Frank, his wife and two daughters, another couple with a son, and a dentist — all had hid together in Amsterdam. Mr. Frank was a pleasant looking man, courteous and cultured. He stood before me tall and erect. He answered my routine questions quietly. Anne was by his side. Her face, by certain standards, was not a pretty one, but her eyes — bright, young, eager eyes–made you look at her again. She was 15 then; Margot, her sister, was two years older. None of the Franks showed any signs of despair over their plight. (...) their composure, as they grouped around my typing desk in the receiving room was one of quiet dignity. However bitter and fearful the emotions that welled within him, Mr. Frank refused to compromise his dignity as a person. His wife and daughters, as though taking a cue from him, acted precisely the same."^[4]

Na de bevrijding van Westerbork op 12 april 1945 moesten Vera en Erich hier nog meer dan twee maanden blijven totdat ze op 28 juni 1945 toestemming kregen het kamp te verlaten.^[2] Pas op 5 oktober 1945 registreerden ze zich in Amsterdam op Amstelkade 109-II.^[1]

In 1947 emigreerden ze naar Amerika,^[5] waar pakte Erich zijn werk als jurist weer oppakte, met een eigen firma op Fifth Avenue in New York. In 1951 werd Vera stafmedewerker van het nationale bureau van de Anti-Defamation League of B’nai B’rith.^[2] Erich overleed op 27 augustus 1986 en Vera op 15 mei 1999.^[6]

Bron persoonsgegevens.^[7]