Wilhelmina der Nederlanden

Wilhelmina was de dochter van Willem III en Emma van Waldeck-Pyrmont. Ze was koningin van Nederland van 1890 tot 1948 (tot 1898 was haar moeder haar regentes). In 1901 trouwde ze met prins Hendrik. Prinses Juliana was hun enig kind.

Tijdens de meidagen van 1940 verliet Wilhelmina Den Haag om naar Zeeland te gaan. Toen die provincie zware aanvallen van de Luftwaffe kreeg te doorstaan, veranderden de plannen en vertrok ze met een Brits marineschip naar Engeland. Ze stond daar vervolgens aan het hoofd van de Nederlandse regering in ballingschap. De verstandhoudig met dit kabinet was doorgaans stroef.^[1]

Wilhelmina ervoer een 'wezenlijk solidariteitsbewustzijn' tussen de staatshoofden die door de oorlog noodgedwongen in Londen bevonden.^[2] In de toespraak waar Anne in haar dagboek op doelt, zei de koningin onder meer: 'Zodra ik weer in Uw midden ben, zullen plannen worden gemaakt om hen, die deze grote taak hebben overgenomen, te eren.^[3]

Anne Frank is erg Oranjegezind en dat steekt ze – tot vervelens toe voor haar medeonderduikers - niet onder stoelen of banken. In 1943 wordt van een foto van de Nederlandse koninklijke familie, die in ballingschap leefde in het Canadese Ottawa, een prentbriefkaart van gemaakt, die vervolgens illegaal door het hele land verspreid wordt. Anne krijgt zo'n kaart van Bep en schrijft in haar dagboek: ´Bep heeft voor mij een ansichtkaart van de hele koninklijke familie laten maken. Juliana ziet er daarop erg jong uit, evenals de koningin. De drie meisjes zijn snoezig. Ik vond het reuze aardig van Bep, jij niet?´^[4] Eerst plakt Anne de prentbriefkaart in haar fotoalbum. Later prikt ze de kaart met een punaise aan de muur naast de afbeeldingen van het Engelse koningshuis.^[5]

Op 3 juli 1947 stuurde Otto Frank aan Wilhelmina een exemplaar van Het Achterhuis. Hij liet weten dat Anne erg aan het koningshuis was gehecht. Hij stipte de statenloosheid van zijn gezin terloops aan. Wilhelmina’s particulier secretaris schreef op 8 juli een bedankbrief.^[6] Wilhelmina schreef na haar abdicatie het autobiografische Eenzaam maar niet alleen (1959).^[1]