Kamp Westerbork
Kamp Westerbork was het grootste Duitse gevangenkamp in Nederland.
Kamp Westerbork werd in 1939 gebouwd als Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork. Vanaf oktober 1939 werden er Duits-Joodse vluchtelingen opgevangen.[1] Na de Duitse bezetting in mei 1940, bleef het kamp in Nederlandse handen, maar werd het regime strenger onder leiding van de nieuwe directeur Jacques Schol.[2]
In 1942 werd het kamp door de nazi's uitgebreid en vanaf 1 juli 1942 functioneerde het kamp officieel een Polizeiliches Judendurchgangslager Joodse mensen werden in het kamp verzameld en werden vervolgens naar concentratiekampen in Oost-Europa gedeporteerd. Zo werd kamp Westerbork deel van het uitgebreide systeem van Duitse concentratiekampen en functioneerde het als belangrijk doorganspunt voor de systematische moord op de Joden uit Nederland.[3]
Op 8 augustus 1944 werden ook de acht onderduikers vanuit Amsterdam naar Westerbork gebracht. Ze verbleven er bijna een maand. Op 3 september 1944 gingen zij op transport naar concentratiekamp Auschwitz.[4]
Van de 107.000 Joodse mensen die uit Nederland gedeporteerd waren, keerden er slechts 5.000 levend terug.
Noten
- ^ Dick Houwaart, Westerbork. Het begon in 1933 ..., Den Haag: Omniboek, 1983; Dirk Mulder & Ben Prinsen (red.), Uitgeweken. De voorgeschiedenis van kamp Westerbork, Hooghalen: Herinneringscentrum Kamp Westerbork, 1989.
- ^ Bas von Benda-Beckmann, Na het Achterhuis. Anne Frank en de andere onderduikers in de kampen, Amsterdam: Querido, 2020, p. 69.
- ^ Zie verder: Jacob Boas, Boulevard des Misères. Het verhaal van doorgangskamp Westerbork, Amsterdam: Nijgh en Van Ditmar, 1988; Willy Lindwer, Kamp van hoop en wanhoop. Getuigen van Westerbork, 1939-1945, Amsterdam: Balans, 1990; Harm van der Veen, Westerbork 1939 - 1945. Het verhaal van vluchtelingenkamp en Durchgangslager Westerbork, Hooghalen: Herinneringscentrum Kamp Westerbork, 2003.
- ^ Von Benda-Beckmann Na het Achterhuis, p. 68, 101.